Mijn overstap naar omnipod: de eerste weken

Mijn overstap naar omnipod: de eerste weken

DAG 1 EN 2

Een eigen ervaringsverhaal geschreven door Sam Dierckens.

Het is gebeurd! Mijn overstap naar omnipod, van pennen naar pomp, begon vandaag. Om de overstap goed te laten verlopen, ging ik 5 dagen het ziekenhuis in. Een beetje eng, maar ook wel iets om naar uit te kijken. Mijn eerste uur was al meteen een overload aan informatie en dat vond ik toch wat angstaanjagend. Toen dacht ik toch even: Kan ik niet beter makkelijk en veilig bij mijn insulinepennen blijven?

Na 2 dagen ik zag al snel de positieve kanten van de pomp! Mijn waardes schommelen niet meer zo vaak boven de 200. Dit gebeurde bij de insulinepennen bijna dagelijks. Ik kreeg intussen al 2 keer de vraag: Is het niet raar dat je nu niet meer spuit? En ik mis het totaal niet! Ik geef snel mijn koolhydratenporties in en klaar!

‘S avonds hoef ik geen traagwerkende insuline meer te nemen, dit gaat nu automatisch in kleine deeltjes doorheen de dag. Nice! Wanneer ik eet, moet ik minder lang mijn insuline-eenheden uitrekenen, want dit doet mijn pomp vanzelf.

Ik heb nu al het gevoel dat ik iets vrijer leef en minder vasthang aan mijn diabetes. Het automatische leven past me wel!

Ik kijk al uit om mijn Omnipod en de PDM op te fleuren met leuke stickers en verstevigingen van Diacé!

 

 

DAG 3 EN 4

Intussen zijn we een aantal dagen verder in het ziekenhuis. Af en toe krijg ik toch schommelingen. Dit zou komen doordat mijn trage insuline nu pas echt uitgewerkt is. Deze ochtend stond mijn bloedsuiker hoog, 359. Vreemd, want ’s nachts stond ik heel stabiel. Ik merk dat ik na de middag snel hypo’s maak. Momenteel gebeuren er dus veel aanpassingen. De educatoren komen dagelijks meerdere keren vragen hoe het met me gaat. Een overstap naar omnipod vraagt veel in het begin.

De nachten worden vermoeiender. De verpleging komt om de 2 uur mijn bloedsuiker meten. Dit gebeurt om: 00:00 – 02:00 – 04:00 – 06:00.
Alsof dat nog niet genoeg is, namen ze deze ochtend om 05:00 uur ook nog bloed af. M’n ochtendhumeur startte dus vroeg. Gelukkig maakt een ontbijt om 08:00 de slechte nacht terug goed!

We zijn 3 dagen verder, dit betekent dat ik vandaag mijn pomp zal vervangen. Het voelt toch spannend aan. Hopelijk kan ik hier straks al bewijzen dat het zelfstandig lukt, en dat ik er klaar voor ben. Het bolussen en corrigeren verloopt al aardig goed. Ik krijg heel goede zorgen in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen, maar zal toch blij zijn wanneer ik terug naar huis mag.

VERDERE WEKEN

We zijn intussen 1 week verder en ik leer dag na dag beter werken met de Omnipod. De afgelopen weken verliepen wel met heel wat ups en downs. Vorige week stond ik vaak te hoog en wist niet goed wat de oorzaak hiervan was. Ik boluste telkens voor mijn eten en maakte ook veel correcties. Deze week betrapte ik mezelf erop dat ik mijn PDM vaak liet liggen, terwijl ikzelf van plaats verander. Hierdoor kan de pomp geen insuline toedienen. De PDM moet in contact blijven met mijn Omnipod. Nu let ik erop dat ik mijn Omnipod Dash altijd bij de hand heb. Dit viel gemakkelijk op te lossen met het BH-tasje van Diacé. Dit tasje hangt aan mijn BH en daar zit mijn PDM dan in.

In de verdere weken blijven mijn waarden schommelen. Zo’n schommelingen werken heel vermoeiend op me. Mentaal én fysiek. De laatste week heb ik weinig energie en heb ik geen zin meer om te gaan sporten. Ik probeer me toch erover te zetten en 1 keer per week naar de fitness te gaan. Zin of geen zin. De dokters sturen gelukkig wel aanpassingen door, zodat de schommelingen verminderen.

Ondertussen heb ik een aantal keren mijn pomp moeten vervangen en heb de plaatsing op verschillende plekken op mijn lichaam geprobeerd. Op mijn arm, buik en bil. Persoonlijk vind ik op mijn bil het meest comfortabele. Hier zit hij niet in de weg en daar voel ik hem bijna niet zitten. Op mijn buik is het lastiger. Wanneer ik buig, blijft hij soms wat vastzitten aan mijn broek. Dat was wat moeilijk aan mijn overstap naar omnipod.

De huid op mijn arm is iets gevoeliger en blijft dus lang beschadigd na het plakken van de Omnipod. Hij is ook groter dan mijn Freestyle libre, waardoor ik dus harder voel dat er iets onder m’n arm hangt. Op mijn arm kwam mijn ook Omnipod snel los, dit loste ik eenvoudig op met een fixtape. Deze blijft goed kleven en zit ook heel comfortabel.

Ik kan me ondertussen wel niet meer inbeelden dat ik terug naar mijn insulinepennen zou gaan. Het bolussen gaat zo snel en gemakkelijk, vergeleken de pennen. De blauwe plekken zijn weg, en het gevoel in mijn vingertoppen is heel wat aangenamer. Dus toch een dikke winner!

Zou jij de overstap naar Omnipod wagen? Deel het in onze community op Facebook!